Vanaf dat moment ervaart Annemarie een bijzondere rust. “De volgende dag – eerder dan verwacht – werd ik gebeld door mijn arts. Het was tóch kanker! Pffff…. Dus toch! Ik moest echt even slikken, maar ik voelde geen paniek. Want diep van binnen wist ik: er gebeurt niets wat ik niet samen met Hem aankan. Hij blijft erbij.”
Talloze onderzoeken en bezoeken aan het ziekenhuis volgen. “Na de zomer werd ik geopereerd, maar het ging niet goed. Door complicaties moest ik vier keer worden geopereerd in zes dagen. De doorbloeding van mijn huid kwam niet goed op gang. Er werd dag en nacht voor mij gebeden – door onze huidige gemeente in Utrecht, onze vorige gemeente in Zoetermeer en door gemeenteleden in Amerika, waar we voor de opleiding van mijn man drieënhalf jaar hebben gewoond. Als het hier in Nederland nacht werd, namen onze vrienden in Amerika het over.”